-
1 broń
сущ.• орудие• оружие* * *оружиеrezerwacja бронь* * *ж1) ору́жие nbroń biała — холо́дное ору́жие
broń palna — огнестре́льное ору́жие
towarzysze broni — това́рищи по ору́жию
zawieszenie broni — переми́рие
sztuka broni — едини́ца ору́жия; ствол m (пистолет, револьвер и т. п.)
2) войска́ lm, род войскbroń pancerna — бронета́нковые войска́
•- prezentuj broń!
См. также в других словарях:
broń — ż V, DCMs. broni; lm M. bronie, D. broni 1. zwykle blm «narzędzie walki, każda rzecz służąca do obrony własnej lub do rażenia nieprzyjaciela; oręż» Broń myśliwska, sportowa, wojskowa. Broń przeciwlotnicza, przeciwpancerna. Broń ręczna,… … Słownik języka polskiego
gwardia — ż I, DCMs. gwardiadii; lm D. gwardiadii (gwardiadyj) 1. «w starożytności i średniowieczu straż przyboczna panujących, później wyborowe oddziały wojska» Gwardia cesarska. Gwardia honorowa. ◊ Stara gwardia «byli towarzysze broni, pracy, koledzy z… … Słownik języka polskiego
nierozłączny — nierozłącznyni «nie dający się rozłączyć, niemożliwy do rozłączenia; nierozdzielny» Nierozłączni towarzysze broni, zabaw … Słownik języka polskiego
stary — starzy, staryrszy 1. «mający wiele lat, liczący wiele lat; niemłody» Stary ojciec, dziadek. Stare drzewa, domy. Stary las. Stary pies, koń. Najstarsi ludzie już tego nie pamiętają. ∆ Starszy syn, brat, starsza córka, siostra «o synu, bracie,… … Słownik języka polskiego
